BLOG 11-10-2019 Pleasen - Pleasegedrag  

Veel kinderen ontwikkelen please gedrag om gezien te worden door hun omgeving, om goedkeuring en complimenten te krijgen. Kinderen kunnen heel goed aanvoelen welk gedrag wenselijk en ook welk gedrag onwenselijk is, negatieve aandacht is namelijk ook aandacht. 

Veel mensen die (hoog) gevoelig zijn blijven dit please gedrag door ontwikkelen en zij identificeren zich ook vaak met de zorgzame rol. Zij kunnen voor anderen zorgen als geen ander........... Als het anderen goed gaat zijn zij gelukkig! Wat daarin echter een onmisbare factor is, is dat er balans is tussen het zorgen voor anderen en het zorgen voor zelf. En bij dit laatstgenoemde ontbreekt het vaak! Het zijn geregeld personen met een laag zelfbeeld. Ze hebben overtuigingen als:" Ik ben niet goed genoeg", "ik ben dom", "Ik ben niet belangrijk".  Het zorgen voor, regelen en organiseren kunnen zij echter wel en dat wordt gewaardeerd door de omgeving, hopen ze en vaak is dat ook zo!

Hoe ik dat allemaal zo goed weet? Ik was jarenlang kampioen pleasen! Zorgen zorgen zorgen! Op mijn werk en privé, mijn huis was een zoete inval, en toen al hield ik regelmatig praktijk. Ik kon het zorgen als de beste, vergat geen enkele verjaardag of andere belangrijke gebeurtenis in mijn omgeving, kwam overal opdraven of ik daar nou wel of geen energie voor had......... Grenzen........ Dat waren toch dingen waar je over moest als je van het ene land naar het andere ging? Van mijn eigen grenzen was ik mezelf niet bewust en uiteindelijk resulteerde dat in een Burnout.

En ja dan MOET je voor jezelf zorgen, maar ik had werkelijk geen idee...... en wat ik ook zo moeilijk vond was accepteren dat er mensen waren die voor mij wilde zorgen....... Want ik kon altijd alles alleen...... (onbewust vond ik mezelf niet de moeite waard om geholpen te worden) maar bewust had ik hier geen idee van, ik kon gewoon geen ja zeggen tegen hulp die geboden werd. Met vallen en opstaan, had ik nog een Burn-out nodig om weer verder te leren........

De inzichten die ik kreeg door de opleidingen die ik volgde, dat ik alleen aan het pleasen was om waardering en bevestiging te krijgen kwamen soms hard aan. Ik was namelijk echt in de veronderstelling dat ik het helpen en zorgen voor puur vanuit liefde en onvoorwaardelijk deed. En ja ik deed het ook vanuit liefde...... maar ik deed het niet onvoorwaardelijk.

Ik wil met jullie delen hoe ik daarachter ben gekomen:
Tijdens de opleiding werd in de groep afgesproken om na afloop van een van de lesdagen met elkaar te gaan uit eten. Dat vond ik onwijs leuk, maar ik voelde me ook schuldig naar mijn gezin toe, (dat schuldgevoel kwam ook weer van de overtuiging wat met eigenwaarde te maken had). Dus ik maakte op de lesdag voordat ik vertrok voor mijn gezin een ovenschotel klaar. Ik zorgde dat hen niets te kort kwam en dat maakte dat ik voor mezelf kon verantwoorden dat uit eten oké was. 

Later tijdens de opleiding kwam dit verhaal ter sprake en mijn toenmalige begeleider vroeg mij:  En wat nou als je die avond na het etentje thuis was gekomen, en de ovenschotel stond er onaangeraakt en de lege pizza dozen lagen ernaast??? Ik voelde onmiddellijk boosheid in mezelf, 'zo van: ja hallo, ik sta me toch niet voor niets 's morgens vroeg al voor jullie uit te sloven!' Waarop hij zei: "oh, jij doet het dus niet onvoorwaardelijk, jij doet dit omdat je op zoek bent naar bevestiging, hoe goed je hebt gezorgd" 

Nou dat voelde als een klap in mijn gezicht........... Maar wat een wijze les, wat een inzicht......... Voor mij een keerpunt in mijn ontwikkeling waar ik de betreffende begeleider nog altijd dankbaar voor ben! Inmiddels kan ik zeggen, dat ik zorgen nog steeds onwijs fijn vind om te doen, maar nu wel onvoorwaardelijk, dus als ik geen zin heb, zeg ik NEE. Als ik een uitnodiging krijg en ik heb geen zin, dan zeg ik dat. Ik vergeet nu wel eens een verjaardag en dan stuur ik later een berichtje met mijn excuses of ik accepteer gewoon dat ik er niet aan gedacht heb en dat de wereld daardoor niet vergaat.

Ik kan je zeggen, dat maakt het leven een stuk aangenamer voor mezelf, duidelijker voor mijn omgeving en ik ben niet echt mensen kwijtgeraakt doordat ik mijn grenzen aan ging geven. En ik vind het super dat ik met mijn ervaringen en lessen nu ook andere pleasers kan helpen om van zichzelf te gaan houden, zichzelf gaan waarderen en het zorgen en pleasen niet meer nodig hebben om erkenning en bevestiging te krijgen dat ze ertoe doen. 

Relaties met anderen en welke vorm dan ook worden op deze manier een aanvulling in je leven, wat extra geluk maar ze bepalen niet langer het feit dat je gelukkig bent. Want hoe fijn is het om dat uit jezelf te kunnen halen. En echt waar, vanuit onze basisbehoefte is ieder mens op zoek naar erkenning, we willen gezien en gehoord worden ertoe doen en als kleintje zijn dat vooral je papa en mama of verzorgers die je dat gevoel geven, en later op school, de juf of meester maar ergens zou er een moment moeten komen dat je van jezelf gaat houden, en die erkenning niet meer nodig hebt van anderen (hoewel het ego dat natuurlijk altijd fijn blijft vinden). Dat je in ieder cel van je lichaam kan ervaren, dit ben ik, met leuke en minder leuke eigenschappen en ik ben helemaal goed zoals ik ben! Ik sta open om te leren voor mezelf........ En niet meer alleen voor anderen.

Dat geeft je het gevoel van VRIJHEID en GELUK en dat gun ik echt iedereen! 

Liefs Nancy